Een tijd geleden kwam het bericht in de pers dat Minister Marja van Bijsterveldt 'Verplichte homovoorlichting op basis- en middelbare school' wilde invoeren. Ik schreef haar een brief, en om de een of andere reden verscheen deze op míjn deurmat. Ondanks de veranderingen die er omtrent dit onderwerp zijn, verstuur ik mijn (iets aangepaste) brief op nieuw. Juist omdat dit een blijvend intressant onderwerp is, waar over gediscussieerd moet worden! En hopelijk krijg ik antwoord, misschien niet van Mevrouw Marja van Bijsterveldt, maar van jouw? Dank!
Dit is wat ik stuurde:
Lieve Minister Marja van Bijsterveldt,
Dinsdag 28 juni 2011, las ik ’Verplichte homovoorlichting op basis- en middelbare school’. Ik als jong mens, toevallig mannelijk, toevallig homoseksueel, kreeg een geirriteerd gevoel, bij dit bericht. Verplichte homo voorlichtingslessen op basis- en middelbare school.
Waarom die irritatie? Ik profileer mij als mens. Niet als homo, niet als man. Ik ben een mens van vlees en bloed. Zoals ook u, zoals wij allemaal.
Daarbij worden de homolessen verplicht door uw kabinet, het kabinet dat weigerambtenaren niet aanpakt? Is dat niet iets wat we eerst even recht zouden moeten zetten. Het kabinet dat tolereert, dat er ambtenaren zijn die, twee mannen of twee vrouwen, twee mensen, homo’s, weigeren te trouwen. Maar het wel verplicht dat er over voorgelicht word om ,wat ik logischerwijs aanneem, discriminatie in al zijn vormen uit te bannen. Vind ik zeer krom en vrij vreemd.
Natuurlijk snap ik de goede bedoelingen achter dit voorstel. Er is weinig ’kennis’ over homoseksualiteit er word gediscrimineerd en er zijn geweldsdelicten. We kunnen er als land niet omheen er zijn problemen rond het onderwerp homoseksualiteit. Daar sluit ik mijn ogen niet voor, want daar word ik zelf, al dan niet dagelijks, ook mee geconfronteerd.
Maar wat ik mij afvraag. Is er niet altijd al negatief gereageerd op iets wat afwijkt. En dan niet alleen homoseksualiteit. Neem bijvoorbeeld de moslims, mensen met een andere huidskleur, en zo verder. Mensen die zich enigszins anders bewegen in het stromen van de samenleving dan de grote massa, stuitten die niet grotendeels altijd op een muur van negativiteit?
Hebben we daar niet díe befaamde angst. De angst voor het onbekende?
Ik heb zelf eens een ‘homoles’ mogen bijwonen. De les werd betiteld als een les ‘seksuele diversiteit’, deze les was vooral gericht op homo’s niet geheel divers dus, dit ter zijde. Er was niets verkeerds aan, in tegendeel. Er kwam hierdoor een dialoog tot stand, begrip voor elkaar, en openheid naar elkaar. En díe angst word daardoor deels weggenomen. En dat is geweldig. En daardoor lijkt dit ook een oplossing naar een meer opener samenleving. Misschien, maar moeten er dan ook geen, ’moslimlessen’, ’negerlessen’, ’mensenmetgekkeklerenlessen’ komen?
Dit grootse probleem, van angst, onbegrip, het niet accepteren van de ander. Een anders mens, van vlees en bloed zoals ik, u, wij allemaal, ongeacht seksualiteit, huidskleur, overtuigingen, of andere ’vreemde’ voorkeuren. Moet worden aangepakt.
We hebben een goed handvat beet, met de zogenoemde ‘homolessen’. Maar zouden we niet beter die hele kast kunnen opentrekken, en lessen geven, over openheid, eerlijkheid, respect en acceptatie naar elkaar toe? Lessen over de diversiteit van het menselijk schoon?
Is dat niet veel belangrijker, het volledig wegnemen van díe angst. En mensen vertellen dat we allemaal mensen zijn juist dankzij onze eigenaardigheden?
Ik denk dat dat een betere oplossing is. Een gedachte die we door alles heen zouden moeten verweven. Maar laten we eerst maar eens beginnen met de mensen díe angst weg te nemen.
Een vriendelijke groet,
''Doremifasolatilo''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten