Aan hem die ik nooit mijn geliefde zal noemen

Aan hem die ik nooit mijn geliefde zal noemen.

verzen

voorgedragen in Literair cafe SKEK Amsterdam, 11-09-2014

Aan hem die ik nooit mijn liefde zal noemen.

Hij zei van mij te houden

als hij van mij zou houden.

niet exact in die woorden

maar toch in die woorden.

Een cirkel is eigenlijk een mild vierkant.

Aldo van Eyck.

Ontwaken. Het was zo´n dag dat de zon fel, het licht door de ramen schijnend de witte lakens 
doet kreuken. Ik dwing mij zelf het bed uit. Ik zou hem weer gaan zien.

Zijn ogen groot, zijn lichaam lang, zijn handen sterk, zijn woorden wijs, zijn denkraam met rechte hoeken afgezet.

De vrouwelijkheid is rond. De vrijheid is vrouwelijk.

Sla uw woordenboek er maar op na.

Ik stift mijn lippen rood,

als klein protest.

Een subtiele daad waarmee ik de woorden die ik spreek meer kracht mee geef. 

Wanneer de taal die de tong vind de ruimte trilt.

Ze laten sporen na, na een kus.

Maar vergankelijk, zoals een roos, is een roos, is a rose, is a rose, is a rose.

Rood.

Rood betekende voor hem gevaar.

Hij is bang voor rood.

Vertelde hij, terwijl hij zijn blossen tevergeefs probeert te verhullen.

Waarom. Dat wist hij niet, dat voelde hij.

Hij vertaalde zijn gevoel niet in woorden, dat kon hij niet. Hij liet het zweven zoals de wolken

die nu verschenen en scherpe zon omhelzen.

Gevoel vind hij eng.

Zoals een echte man. Verloor hij zich in feiten. Rechte lijnen, zwarte pakken en Hollandse kost.

Zoals een echte man is hij rechthoekig. Terwijl ik hem de wegen in trok die we nog niet konden.
Lief het onbekende begroeten. Bloemen plukten, om die weer weg te geven. Koffie, en we delen 
mijn taart, een appeltaart, en af en toe geef ik hem een hap, zoals Eva, Adam voorzag vanuit zorg en niet 
vanuit zonde.

Ik wil verder dansend, een dans gevoed door wat door de oren verstaan word als bewegingen.

Maar hij danst niet.

Dansen vond hij rond, en dat paste niet door zijn denkraam.

Rond was oneindig. Rond was niet te vatten. Rond was rood.

Rond was de oneindige vrijheid waar hij tegen was.

Hij vond dat hij de vrijheid moest beperken om te begrijpen wat vrijheid was.

Begrijpelijk.

Maar stopt het daar.

Stopt het daar op die hoek.

Ik vertelde hem de beperkingen met vrijheid tegemoet te treden, om te begrijpen wat het leven was.

De zon eens zo fel, verschuilt zich achter een wolken deken, ze huilt, althans zo lijkt het.

Ik zit in de trein, de stilte coupe.

Het volgende station stapt er een meisje in. Nat geregend.

Links, twee stoelen voor mij, neemt ze plaats. Haar gezicht naar mij gericht.

Ik kijk haar aan, ze ziet mij niet. Ze maakt een vreemde

indruk. Met haar vele tassen lijkt ze terug te keren van een vakantie.

Schichtig maakt ze haar stoel eigen. En veegt de natte haren uit haar gezicht.

Ze belt. Iets van school, als ik het goed versta.

Ze staat weer op, vraagt de vrouw tegenover haar op haar spullen te letten.

De vrouw is vriendelijk en knikt. Haar vreemde indruk word bevestigd

door het obsessief bedanken van de vrouw.

Mede passagiers kijken verstoord, als het meisje haar weg vervolgd

en de coupe uitloopt, denkend ’’Hé, stiltecoupe!’’

Voorzichtig volgen mijn ogen het meisje.

Ze keert terug.

Het meisje belt weer, nu in het Engels. Tot ik gesnotter hoor ben ik afgeleid

door het razende leven langs mijn ruit.

Ze huilt.

Volgens mij,  heeft haar liefde haar verlaten. Maak ik plots op.

Ze huilt door, harder. - Ze vertelt door, onduidelijker.

Het gesnotter en de Engelse taal maken het voor mij niet makkelijk haar te

begrijpen.

Ze praat over kotsen, ze moest kotsen door wat ze hoorde van  ''Paul''. 

Hij, Paul, heeft haar gezegd nog van haar te houden, als hij van haar zou

houden, niet exact in die woorden maar toch in die woorden.

Hij verlaat haar.

Met al haar spullen bepakt zit ze nu leeg, verward, en eenzaam in de

trein. Los gelaten en op de grond geklapt.

Vervlochten in een zee van gedachten

- moet ik verder luisteren, had ik  wel moeten  luisteren, moet ik haar

gaan troosten, maar als ik haar ga troosten weet ze dat ik luisterde.  Is dat erg?

Die tweestrijd tussen actief  meeleven, of passief de neus

laten bloeden / Het verschil tussen recht & rond. -

dan dringt een potige conducteur de  coupe binnen, hij controleert niemand op

zijn  of haar ticket, geen aarzeling en met een ferme stap loopt hij op het geroerde

meisje af, buigt zijn grote lichaam lichtelijk over haar, ’’Dit is de stiltecoupe!’’

zonder gevoel stuurt hij haar weg! Wijzend op zwart witte regels.

Ik zei hem,

mannen als hem te haten.

De botheid van deze uitspraak is gelijk aan die waarmee hij haar niet wetend wat  met haar
gevoel aan te moeten op de regels wijst. Maar wat zijn de regels van het leven?

In mijn tweestrijd ervaar ik diezelfde grote angsten die hij al voorziet in kleine ongecontroleerde bewegingen.

Dus, alles word vastgelegd.

Geen spontaniteit. Geen creativiteit. Geen intuïtie.

Er moet gebouwd, er moet een fundering. Er moet worden kunnen vertrouwd.

Zodat als er iets misgaat de schuldige kan worden aangewezen.

Eens A, is altijd A.

Ik zei hem.

Als ik zeg ik zal altijd van je houden, NU

betekend dat ook later.

Als ik later zeg, ik hield van je toen.

zegt dat niets over nu.

Als zijn wereld bestaat uit regels van zwart of wit.

Wil ik dat mijn leven rood is.

Mijzelf het bed uitgedragen heb Ik mij gewassen. Zoals de regen de straten schoon heeft gespoelt sta ik 

ontdaan van elke opsmuk, in de zonnestralen van de opengebroken lucht en bekijk ik mijzelf in de spiegel.

In mij zit zo’n angstige man. De angstige man die bang voor het onbekende begint te haten voor waar zijn 

begrijpen voor gesloten is. Zoals vroeger door hem mijn moeilijke vragen werden afgekapt.

Zodra de woorden te kort schoten vlogen de handen los.

Hoe kan ik hem in mij omarmen. Als hij mij het omarmen heeft afgeleerd.

Hoe kan ik zeggen dat ik van hem hou, als hij me niet geleerd heeft te kunnen liefhebben, hoe kan ik hem 

haten terwijl ik hem die mij haten heeft aangereikt niet wil bevestigen.

Hij zei van mij te houden

als hij van mij ze houden

niet exact in die woorden

maar toch in die woorden.