LIEVE AANKLAGER

Op 19-09-2014 was mijn performance Untitled: Perpetrator te zien in Rotterdam, 3 weken na deze performance is er een aanklacht binnen gekomen vanwege deze performance.

Pim Lammers heeft de performance beschreven in het stuk,
‘Kill it, kill it, kill it’ HIER te lezen. 

Mijn verweer naar aanleiding van de aanklacht:

ROTTERDAM

 10-10-14

Lieve Aanklager,

Het is drie weken na mijn performance tijdens, op 19-09-2014.  Ik had deze aanklacht dus ook niet meer verwacht. Maar misschien ben ik je dankbaar.

Ik heb een vis vermoord.

Ik ben een mens, ik ben een makend mens, ik ben een vegetarisch makend mens. Als vegetarisch makend mens ben ik in de veronderstelling dat ik maak vanuit het goede, maar voor jouw is dit niet het geval. Jij vond fout wat ik in deze performance heb bewerkstelligd. En vind het goed om mij aan te geven.

Ik veronderstel, dat deze aangifte een gevolg is omdat je het voor de vis op wil nemen, voor de dieren. Dat je het zielig vond voor de vis. Het niet vond kunnen vanwege de vis. De vis heeft stem noch keuze.

Dat kan ik begrijpen.

We leven in een wereld van huisdieren, poezen, honden, konijnen, hamsters. Goudvissen. Ik leef in een stad met een dierentuin. We leven in een land met verschillende dierentuinen en een dolfinarium.

Wie heeft voor hen gekozen?

De Showroom bevind zich tegenover een supermarkt, waar je verschillende vlees producten kunt krijgen, van koe tot vis. En wat is het verschil tussen de klap die ik gaf en het mechanisme waarmee een koe van zijn leven word beroofd?

Lieve Aanklager, ook ik vind het zielig, als ik zie hoe een koe een schot krijgt, als ik zie dat kippen geen ruimte hebben om de scharrelen. Ook ik vond het zielig om de vis te vermoorden. Je hebt de performance gezien neem ik aan. Maar wat is zielig, wat is pijnlijk?

Wat ik in mijn veronderstelling heb gedaan, als maker, is een beeldende weergave te geven via een performance van de wereld waar wij beide deel van uitmaken. Een weergave niet om te overtuigen, of mijn waarheid te verkondigen, maar een weergave om het bewust zijn aan te spreken.

Ik als maker geloof dat we als mens verantwoordelijk zijn voor wat er op de wereld gebeurd, dat we ons de rug niet moeten toe keren  naar wat zielig is of wat pijnlijk is. Want daar stopt het niet.

Ik snap dat de consument wetend, onwetend zou willen blijven over wat er, voor dat het voedsel op het bord ligt, gebeurd om het voedsel te genereren. Maar dat zijn in mijn ogen de regels van het leven niet.

De wereld heeft mij als makend mens uitgelokt tot een reactie.

Ik deed de performance als volgt.

De avond begon om 19:00 uur, ik had mij omgekleed, koltrui, blazer, haar in een knot, lippen rood nagels gelakt en een tas met een hamer en snijplank om. Ik deed me als een van de bezoekers voor. Ik was een bezoeker. Ik ben een van iedereen. Om 21:00 uur was mijn performance, het publiek had zich voor mijn setting geplaatst, ze liepen dichter bij, keken bij de vis, liepen terug, praatte.

Ik kwam uit het publiek, en begon als deel van het publiek te performen.

Dat is de stap die ik maak als maker.

Als mens heb ik mij daarmee schuldig gemaakt aan de consequenties van het leven.

Inderdaad schuld. Schuld aan het leven.

Maar, ‘’Wie zonder zonde is werpe de eerste steen’’.

En er is niemand zonder schuld, niet alleen in de platte zin van het woord, maar ook in de zin, dat we als mens verantwoordelijk zijn voor al het menselijk gedrag. En ik vind als mens dat we elkaar mogen, kunnen en moeten aanspreken op het gedrag van de ander.

Vanuit die gedachte is deze performance onstaan, en daarom lieve Aanklager, ben ik misschien wel blij met je reactie, helaas vind ik het dat je deze speelt via politie en justitie, je wist mijn naam, je had me eenvoudig kunnen traceren. Maar in plaats met mij open de confrontatie aan te gaan kies jij er voor, mij de rug toe te keren. Terug grijpend op wat ik eerder heb geschreven over mijn goede bedoelingen en daarvan weer jouw foute bevindingen, is dat ik hier mee wil aangeven dat we daarin geen van beide de ultieme waarheid bevatten. Daarom is mijn performance alleen maar een weergave, en wil ik niemand van mijn waarheid overtuigen. En ik krijg het gevoel dat jij door deze stap mij nu jouw waarheid wil opleggen.

Ik heb de performance niet gedaan omdat ik denk dat het een goed werk is, ik heb deze performance gedaan vanuit een visie die in mijn optiek is gestoeld op goede bedoelingen. In jouw optiek is dat anders.
En dat is goed. Had me gecontacteerd, ik had een taart gebakken, koffie gezet, en we hadden de confrontatie kunnen aangaan. Deze kans heb je direct van tafel afgeveegd, en slaat het geheel dood door deze stap.

En dat vind ik pijnlijk.

Ik heb als maker, kunstenaar, in Nederland niet de kans mij te herroepen op de vrijheid van kunst. Ik kan mij niet herroepen op geen enkele wet die mij als maker beschermd en mij de vrijheid bied van het maken.

Wat is kunst? In deze kan ik mij als maker indekken met twee kunst opleidingen, waarvan een afgerond. Plus vond de performance plaats in een ruimte die is bestemd gezien te worden in de context kunst.

Jij daarin tegen kan mij het niet na leven van artikel 36 van de gezondheids- en welzijnswet voor dieren, aandragen. Waar ik mij tegen moet verweren.

-De vermoordde goudvis, gekocht in een dierenwinkel waarschijnlijk vervoerd vanuit Israël, via schuddende vrachtwagens, vliegtuigen, in te kleine zakjes gevuld met ijskoud water. Waarvan er per zak ongeveer 15 á 20 sterven. De voorgeschiedenis, van mijn gekochte goudvis.

Wij als Nederlanders, houden deze dierenwinkel in stand, de verkoop van goudvissen, dus ook de moord op honderden goudvissen per jaar. (bron Keuringsdienstvanwaarde ’Het geheugen van de goudvis’ KRO 31-10-14)

-Hoe moeten we het door jouw, in mijn veronderstelling, aangekaarte probleem , in ethisch perspectief zien, als je zegt, jij vermoord een vis, een vis die zich niet kan verweren en stem noch keuze heeft, hoe zit het dan met alle huisdieren, honden, poezen, parkieten in een kooi. Ook die hebben stem noch keuze, maar aanvankelijk denken wij omdat we ze als mens een goede verzorging denken te geven dat we goed doen. Is dat zo? Verlangt een dier niet altijd terug naar het bos?

-Wat heb ik anders gedaan dan de slachter die de koe slacht? Ik heb de vis niet onnodig lang laten leiden, ik heb de vis niet langzaam laten sterven, ik heb de vis geen sadistische spelletjes laten ondergaan, ik heb de vis in een klap vermoord.

Lieve Aanklager,

Ik snap dat jij je als mens geroepen voelt om vanuit je gevoel een reactie te geven richting mij als performer

lolo is a boy, met de performance ’’Untitled, Perpetrator’’.

Maar ik snap niet waarom dit via politie en justitie moet. Voor mijn gevoel sla jij hiermee het gesprek dood, het gesprek als in de menselijke confrontatie, en keer je mij de rug toe.

En ik denk dat dat, in deze, een te grote stap is.

Ik zeg, taart, koffie en confrontatie.

VRIENDELIJKEGROET,

lolo is a boy

L. Vooijce

loloisaboy@gmail.com